BPL studiereizen: Bezoek aan The Depot Mansfield, Connecticut

Bij het woord 'Depot' denk ik aan opslag; opslag van spullen die je later nog eens nodig kunt hebben, opslag van in beslag genomen auto's. De link naar het opslaan van kinderen die vervelend zijn, is dan niet zo moeilijk te leggen. Toen we aankwamen bij de school bleek dat het ging om de naam van de locatie, de school staat aan Depot Road. Ook waren er geen vervelende kinderen te vinden. Het zou gaan om een school die dropouts opving, maar dat hoeven geen jeugddelinquenten te zijn, het kunnen ook kinderen zijn die niet binnen de kaders van het reguliere onderwijs passen.

Om 8.30u vertrok een originele gele schoolbus vanuit The Met Center in Providence richting het plaatsje Mansfield. Later begreep ik dat we weer in een andere staat terecht waren gekomen (Connecticut). De bus vertrok in oostelijke richting over Route 6 en na 1,5 uur kwamen we aan bij The Depot. De busrit was een geschikt moment om wat van de omgeving te zien. Behoudens de hoogteverschillen en de huizen van hout in allerlei pastelkleuren, deed de omgeving Europees aan. Veel bossen en water, maar het oogde echt nog winters. Met een temperatuur van 7 ºC waren we niet echt gepast gekleed. Shannon, één van de advisors van The Depot wist ons te vertellen dat er 2 weken geleden nog sneeuw lag in Mansfield.

Op locatie werden we ontvangen door Brad, de principal van de school. We konden een kop koffie krijgen, maar die moesten we wel zelf tappen uit een vierkante doos van Dunkin' Donuts. Je kunt trouwens je kont niet keren in Amerika of er zit wel een filiaal van Dunkin' op de hoek van de straat. Daarbij steekt Mc Donalds maar flauwtjes bij af. In 2 groepen bezochten we samen met een aantal advisors verschillende LTI's (stageplekken) van leerlingen. Samen met Lisa, Leonie, Hanneke, 2 advisors, een stagiaire en 4 leerlingen reden we met een schoolbusje door Mansfield. De eerste stop was bij een dierenwinkel waar we een leerling af gingen zetten. Eenmaal binnen bloeide leerling helemaal op. Waar ze eerst nog schuchter om zich heen keek op school, praatte ze ronduit over de dieren die daar te koop waren. Haar lievelingsdier is een witte fret en als het even kan, loopt ze met dat beest over haar schouder om haar nek. Door de winkel rollen 2 puppies die nog erg jong zijn. Je mag ze oppakken en met ze spelen, maar foto's maken is er niet bij, want zoals de verkoper vertelt: 'er zijn mensen die foto's maken en die vervolgens met allerhande bloederige effecten bewerken en op Internet plaatsen dus dat mag niet'. Nou, ik ben al voor veel aangezien, maar de rol van sadist is ook voor mij nieuw.

Een eindje verderop zetten we de volgende leerling af. Zij loopt stage bij een schrijfster en verzorgt de grafische vormgeving en de illustraties voor het boek. Ze is erg geïnteresseerd in kunst, maar wil later graag een gedragspsycholoog wil worden die zich bezighoudt met de criminal mind. Een nobel streven en als je het mij vraagt, zou ze het qua intelligentieniveau ook zeker aankunnen. Het eerste leermoment voor mij is dan reeds gepasseerd: het gaat hier om een speciaal soort leerlingen. Met de 3e leerling bezoeken we 2 adressen. Als eerste stoppen we bij een food shelter: een voorziening voor daklozen. Al voordat we het pand betreden (een achterzaaltje van een kerk) merk ik dat ik dit heel heftig vind. Ik kom in aanraking met iets wat ver van mij af staat: armoede. Ik voel me direct opgelaten als ik samen met de anderen binnentreedt in onze nette kleding en we maar eens even een bezoek komen afleggen. De leerling neemt ons mee naar achteren en ook zij ontpopt zich ineens tot een volwassen vrouw die prima uit kan leggen wat zij doet en wat haar streven is. De voorraadkast raakt langzaam leeg en dat is zorgwekkend, want de zomer komt er aan en dan zijn de kinderen niet op school waar ze normaal gesproken hun gratis maaltijden krijgen. De leerling heeft een plan geschreven om een fooddrive op te zetten waarbij ze de bevolking van Mansfield aanspoort om zoveel mogelijk voedsel in pot en blik te doneren. Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen, het is een emotioneel gebeuren. Ik neem me voor om voortaan echt niets meer aan voedsel weg te gooien of te verspillen, iets wat ik al nauwelijks doe.

De laatste leerling loopt stage bij een organisatie die zich inzet voor de zwakkeren in de samenleving. Haar stagebegeleider heeft enige tijd geleden een initiatief gestart met de naam 'The Hour Exchange Programme' waarbij mensen geen geld hoeven te doneren, maar tijd. Deze leerling heeft in ruil voor tijd al een aantal klussen gedaan waaronder het vervoeren van personen en het opruimen van tuinen. Een initiatief wat ook prachtig zou passen binnen het Big Picture programma van onze school.

Nadat we op the Depot zijn teruggekeerd, krijgen we een lunch aangeboden en worden we daarna rondgeleid door het gebouw. Het is een klein pand waarin 28 leerlingen in 4 advisories worden gehuisvest. Alle leerlingen die we ontmoeten zijn jongvolwassen mensen die perfect in staat zijn hun eigen leerlijnen uit te zetten en zich voorbereiden op hun toekomst. De rooms lijken ook niets op de klaslokalen zoals wij ze kennen. Het zijn een soort huiskamers met allerhande spreuken en posters aan de wand, precies zoals die leerlingen het graag zouden zien. Een leerling vertelt over zijn programma en geeft aan wat hij zo fijn vindt aan de school. Het is goed om dat ook van deze jongen te horen. Na de rondleiding richt de superintendant van E.O. Smith het woord tot ons. Hij geeft leiding aan de verschillende scholen die worden geschaard onder de noemen E. O. Smith en legt ons uit hoe dit project tot stand is gekomen, welke personen ervoor in aanmerking komen en hoe dit alles gefinancierd wordt. Een duidelijk verhaal met een sterke achtergrond.

Het programma komt aan zijn einde en het wordt voor ons tijd om te vertrekken. Er wacht ons opnieuw een busrit van 1.5 uur en ik gebruik die tijd om alles wat ik heb gezien, te verwerken en om te kijken wat ik zelf zou kunnen gebruiken in mijn rol als advisor. Het zou natuurlijk ideaal zijn om een klas te hebben met 8 leerlingen waarin ik mezelf optimaal neer zou kunnen zetten als coach, mentor, docent en al die andere rollen die je hebt als je een Big Picture docent bent. Helaas hebben we binnen de Nederlandse onderwijskaders te maken met een aantal restricties, maar zoals een wijze vrouw ooit zei: je moet kijken naar wat wel kan en negeren wat niet kan.