Je verwacht dat je over 3 mijl ongeveer 10 minuten doet als
je in een bus zit van je hotel aan de rand van de stad. Gisteren is bewezen dat
dit ook in 2 uur kan. Door een flinke file kwamen we flink vertraagd aan in
Camden, een voorstad van Philadelphia.
Camden is de op drie na armste gemeente
van Amerika en tevens de op 3 na onveiligste stad. Hiervan was niets te merken
toen we onze eerste voet over de drempel van de school zetten (MET East High).
Na een korte
introductie werden we voorgesteld aan de leerlingen die vol enthousiasme op ons
zaten te wachten en ons begroetten met luid gejuich en geklap. In groepjes van
3 docenten werden we verdeeld over verschillende advisories en begonnen we
direct met een pick me up in de vorm van een quizspeurtocht. Aan de hand van
allerlei vragen gingen wij samen met de leerlingen het vrij ingewikkelde gebouw
door. Overal waren gangen, trappen, ruimtes en kamertjes. Het was dus fijn dat
de leerlingen feilloos de weg wisten. Sommige leerlingen waren zo fanatiek dat
ze door die gangen een sprintje trokken en daarbij hun klasgenoten aan de kant
wilden duwen. Voor deze leerlingen was de gratis lunch die het schoolhoofd had
beloofd aan de winnende klas, een extra motivatie.
Omdat we zo laat aankwamen, was het na de speurtocht al
direct tijd voor de lunch die we buiten hebben genuttigd. Van de kou in
Providence stonden we nu ineens oog in oog met de felle zon. We konden hier nu
heerlijk van genieten, iets waar we al sinds New York naar uit keken. Het is
een schril contrast met de enorme plas water die voor de school ligt. Sommige
auto’s en schoolbussen waren niet bereikbaar zonder zwemvest. De avond daarvoor
had het echt flink geregend.
Na de lunch was er tijd ingeruimd om met verschillende
advisories mee te kijken. We startten bij de advisory waar we ’s ochtends de
pick me up mee hadden gedaan. Onze advisory was een 10th grade (sophomores) en
stond onder leiding van dhr. Weinberg. Voor hem was het zijn eerste jaar op the
Met en hij had het naar zijn zin. Doordat the Board of Education van Camden
beslist welke docent er mag blijven en welke niet, weet hij nog niet of hij
volgend jaar aangesteld kan blijven als advisor voor deze klas. De school zelf
heeft hier weinig in te zeggen. Na een kort praatje over de 3 R’s en 5 A’s
kwamen de leerlingen aan het woord en vertelden ons over hun passies en stages.
Een aantal van deze leerlingen was erg enthousiast en de leerlingen gaven aan
dat ze erg blij waren met de cultuur die op de school heerst en ze zagen de
docenten ook echt als familie. De sfeer in de groep is naar zeggen van de
leerlingen goed en eventuele conflicten worden ook weer snel opgelost doordat
ze erg open en respectvol naar elkaar zijn.
De tweede advisory die we hebben gezien, was een 11th grade
(juniors). Zij waren volop bezig met de voorbereiding van hun Senior Thesis
Project (STP). De afronding van deze voorbereiding is een voorwaarde om over te
mogen naar het laatste jaar. Het STP is een project dat gaat over een
maatschappelijk onderwerp en in waarin ze iets kunnen betekenen voor de
samenleving. Zo was er een tienermoeder die een opzet heeft geschreven over
voorlichting voor jonge meiden op andere high schools met betrekking tot seks,
zwangerschap etc. Een andere leerling had als onderwerp voorlichting geven over
de overstap van middle school naar high school, omdat ze merkte dat zij daar
zelf veel moeite mee had gehad en dit ook terugkreeg van haar klasgenoten. In
deze advisory waren de leerlingen erg gedreven en waren ze ook erg enthousiast
wanneer wij hen naar hun projecten vroegen. Ook deze leerlingen waren erg blij
met hun advisor, ze noemden haar Miss Jay. Hier werd duidelijk dat je echt
jezelf kan zijn en dat je geen nummer bent, maar een persoon. De leerlingen
waren bij het afscheid erg blij met de kleine presentjes die we voor ze hadden
meegenomen. Dit was goed om te zien, zeker omdat de leerlingen in Providence
hier niet echt veel waarde aan leken te hechten.
De dag werd plenair afgesloten met een vragenronde voor het
hoofd van de school (Tim Jenkings) en het hoofd van de Big Picture afdeling van de Verenigde
Staten (Carlos Moreno). Ons viel op dat er, in vergelijking met de school in Providence, (The MET) meer
structuur heerst op het gebied van het indelen en plannen van de dagen en
weken. Iets wat wij zelf ook erg fijn vinden. Het hoofd van de school zou het
liefst richting de vrijheid van the Met in Providence willen, maar door de
aangescherpte regels in de staat is er hier nu geen ruimte voor. Volgend jaar
zal de school uitbreiden van 120 naar 180 leerlingen en dat is ook meteen het
maximum aan leerlingen wat het hoofd binnen zou willen hebben, omdat hij het
belangrijk vindt zelf alle leerlingen te kennen en hij wil dat zijn team van
docenten dit ook kan. In principe worden alle kinderen aangenomen tenzij ze te
specifieke zorg nodig hebben (autisme spectrumstoornis). Dit is alleen mogelijk
als er een advisor is die zelf goed aan kan geven of hij/zij hier mee om kan
gaan. Veiligheid staat namelijk voorop in de school.
De terugweg naar het hotel voldeed gelukkig wel aan de
verwachting van 10 minuten en daardoor konden we nog heerlijk van het zonnetje
genieten.
’s Avonds stond er ons nog een afscheidsdiner te wachten bij
Warmdaddy’s, een soulfood restaurant aan de rand van Philadelphia. Onder
begeleiding van een live band konden we genieten van de plaatselijke keuken en
konden we nog een laatste woord wisselen met de docenten en het hoofd van de
school die voor deze gelegenheid waren uitgenodigd. Inmiddels had de zon weer
plaatsgemaakt voor een fikse regenbui en zo was de dag weer rond.
Liesbeth en Liene
Donderdag 1 mei
Geen opmerkingen:
Een reactie posten